Regen

Het is somber en druilerig weer. Regen, de hele dag. Toch wil ik naar buiten, ik heb me er de hele week op verheugd. Regenjack aan en op pad. Via Clingendael loop ik naar de Benoordenhoutseweg. Aan de overkant ga ik het Haagse bos in. Ik volg hier een stukje van het Marskramerpad, het pad dat M. en ik als eerste gezamenlijke pad liepen.

Door het Haagse bos loop ik achter museum Louwman langs. Zo arriveer ik in de wijk Marlot. Mooie huizen, maar er is niets te doen: geen winkels, geen horeca. Ik passeer De Hoogwerf, een voormalige boerderij waar vroeger een restaurant was, waar mijn opa en oma hun verjaardagen wel eens vierden. Nu is het particulier bewoond, zo te zien.

Na het viaduct van de Landscheidingsweg steek ik de N44 over. Zoals iedere keer als ik hier loop verbaas ik me er weer over dat je van het centrum van Den Haag helemaal door het groen naar Voorschoten kunt lopen. Je passeert maar een paar kruispunten. Wonderlijk, zo midden in de Randstad. Wat is Den Haag toch een heerlijke stad.

Nog steeds regent het. Erg vind ik het niet. Het water zorgt ervoor dat de kleuren intenser zijn. De bomen beginnen de verkleuren, maar er zijn nog steeds vele tinten groen. De paddenstoelen beginnen te verrotten.

Het pad loopt nu langs verschillende landgoederen. Beukenhorst, Wittenburg, Oud Wassenaar, de Pauw, Backershagen en Rust en Vreugd. Sommige huizen staan er nog, sommige hebben plaatsgemaakt voor appartementen. Tussen de landgoederen Rust en Vreugd en Witzanck staan luxueuze appartementengebouwen die een soort kantelen hebben. Ze lijken op kastelen. Wat beveiliging betreft zijn er zeker overeenkomsten. Er hangen veel camera's. Mooi is het niet. Hier verschanst welgesteld Wassenaar zich als de tuin te veel werk wordt.


Op Landgoed Backershagen staat een beeldig hertenhuisje, nu in gebruik als woonhuis van iemand die erg boft.

Voor het laatste stuk moet ik weer naar de rechterkant van de N44. Er is een tunneltje voor voetgangers en fietsers, voorzien van fraai mozaiek van strand en zee. Via de Papeweg betreed ik de Horsten. Sinds de koning er woont is er weer een bemand loket bij de ingang.

Bij het theepaviljoen houdt ik het voor gezien. Met al die regen is vijftien kilometer genoeg. Ik hoef niet terug met de bus, want M. komt mij ophalen. Het klaart zowaar wat op, en we zitten nog even heerlijk buiten.

Strand

De zomer loopt op zijn eind. Dit weekend zullen de strandtenten verdwijnen. Reden om nog eens naar onze favoriet te wandelen. In de duinen zijn nog bramen, maar ze zijn niet lekker. Het lijkt alsof ze al verrotten voordat ze rijp zijn. Mijn eigen frambozenstruik thuis daarentegen geeft volop heerlijke frambozen, vrijwel elke ochtend een  hand vol. En anders dan eerder deze zomer heb ik geen concurrentie van de vogels. Die lieten vaak alleen wat aangevroten restanten voor mij over.

Mooi zijn de bramen wel, net als de andere bessen en vruchten die we zien. Rood, roze en oranje. Ik houd van de combinatie oranje met het grijsgroene blad van de duindoorn. Op de grond melkwitte paddenstoelen in allerlei formaten.

Op het strand is het lekker. Nauwelijks wind, dus we zitten niet achter glas maar in het zand. Er zwemmen verschillende mensen in zee. Verder zijn er veel wandelaars, al dan niet met hond. Genieten van de weidsheid van het strand, het geruis van de zee en de wisselende kleuren van de lucht.