.jpg)
Na een prima ontbijt in ons hotel, waarbij wij ook broodjes
voor onderweg buit maken, vertrekken wij iets over negen. De koffie in het
Limburgs museum slaan wij toch maar over, want we hebben vandaag meer dan
20 kilometer voor de
boeg. In het museum hadden wij het zogenaamde Mikwe, Joods badhuis, kunnen
bezichtigen. Deze oude stenen kelder is tien jaar geleden gevonden en integraal
overgebracht naar een daarvoor speciaal gebouwde vleugel in het Limburgs
museum. Kosten: drie miljoen. Vervolgens kwam men tot de ontdekking dat het
hier helemaal niet om een mikwe gaat. Er is hier nooit een Joodse nederzetting
geweest. Het Venlo Magazine van oktober, dat in de eetzaal van het hotel ligt,
wijdt er een artikel aan met de titel: “Wat zou jij doen met het ‘Mikwe’?’ De
drie bevraagde Venloërs vinden dat het behouden moet blijven, alleen al door het
verhaal eromheen. Frans Pollux, zanger en schrijver: ‘Je kunt aan de hand
van dat vermeende mikwe de museumbezoeker iets vertellen over hoe archeologie
werkt, hoe wetenschap werkt, hoe politiek werkt en hoe journalistiek werkt. (…)
Het is nog steeds niet duidelijk wat de functie van de kelder en het gebouw
daarboven geweest is. Ik zou me dus richten op (…) het vertellen van het
spannende verhaal over hoe een mikwe toch geen mikwe bleek te zijn. Schaam je
niet voor dat pijnlijke traject, maar buit het uit en maak inzichtelijk hoe het
zo heeft kunnen lopen. Menige thriller heeft een minder sterk plot.’
Vandaag is het stralend weer. Gisteren viel het trouwens ook
mee. Zoals voorspeld viel er wat regen maar dat mocht geen naam hebben. De poncho’s
konden in de rugzak blijven. Ten zuiden van Venlo is de route verlegd wegens de
aanleg van de A74. Gelukkig is de nieuwe route goed gemarkeerd. We lopen een
klein stukje verkeerd maar weten de route snel weer op te pakken. Bij een
hertenkamp fotografeer ik een paar herten, waaronder een mannetje met een
imposant gewei. In het wild lukt dat niet, zo dichtbij. We zijn in Limburg, dus
we passeren verschillende kapelletjes met een mooi gebeeldhouwde Jezus aan het
kruis.
We volgen precies de grens tussen Nederland en Duitsland en lopen af en
toe stukjes door Duitsland. De weg die over de grens loopt heet de Prinsendijk.
Het is een oude Romeinse verbindingsweg. Net over de helft van de etappe van
vandaag pauzeren wij voor een bospaddenstoelensoep in café De Grens. Het terras
zit vol op deze prachtige dag.
Verderop komen wij langs het lieflijk door het
landschap meanderende riviertje de Swalm. Daar begint Swalmen. Aan de
buitenrand zien we keurig aangelegde moestuinen met rozen, boerenkool, prei en
aspergebedden. Midden in het centrum ligt de Markt, met de kerk en het oude
raadhuis waarin nu een café is gevestigd (‘de Mert’). Daarnaast staat het
nieuwe gemeentehuis en een nieuw politiebureau. Van hier lopen wij naar het
station, van waar wij in ruim twee uur thuis zijn. Treinen gaan een stuk
sneller dan streekbussen.
