Bourtange

Verder op het Noaberpad, nog steeds in het fraaie Westerwold. We starten in het volledig gerestaureerde vestingplaatsje Bourtange, waar we eind van de middag arriveren. We logeren midden in de vesting in B&B Bij de Friesche Poort, met uitzicht -zoals de naam al zegt - op de Friesche Poort van de vesting, en schuin tegenover de oude synagoge, een eenvoudig wit gebouwtje. 

Stap je de voordeur uit, dan zie je het Marktplein in het midden van de vesting al liggen. Er zijn meerdere restaurants en we kiezen een van de terrassen uit om te eten. Het is heerlijk weer; ook 's avonds nog warm genoeg om buiten te zitten. Het plein is omzoomd door bomen waarvan er een een hartvorm heeft. Een idyllische plek, heerlijk om hier te zijn.

Na een heerlijk ontbijt in de voorkamer beneden van onze B&B gaan we weer op pad. Het Noaberpad slingert vlakbij de grens met Duitsland naar beneden. Door mooie landschappen en leuke dorpen. Noaberpad betekent nabuurpad vanwege de grensstreek. Helaas is het openbaar vervoer hier zelden nabij. Het is telkens een enorme puzzel om bussen uit te zoeken voor de heen- en terugweg. Maar zoals altijd is het ook deze keer weer gelukt. 

Aan de uitgebreide vestingwerken te zien rond Bourtange kun je zien dat hier behoorlijk is gevochten. Langs Rijsdam en Jipsinghuizen lopen we langs de rand van de Sellinger bossen. 

We eten wat in Westerkamp, een dorp met horeca en een supermarkt, dat komen we niet vaak tegen in deze streken. Net als Wedde, Vlagtwedde en Sellingen is het een middeleeuws esdorp. 

Dan zijn we al vlakbij Ter Borg, een natuurgebied. Met heidevelden, bossen, vennen, weilanden met bloemen en akkers. Het riviertje de Ruiten Aa is nooit ver weg. 

We komen schitterende paddenstoelen tegen. Twee enorme ronde paddenstoelen die op biefstukken lijken, boleten waarschijnlijk. En een paddenstoel die ik nooit eerder heb gezien, hij lijkt op een spons. Jammer genoeg heb ik geen app op paddenstoelen te determineren. Thuisgekomen zoek ik ze op in mijn paddenstoelenboeken, maar ik kom er niet uit. 

We lopen langs de Ruiten Aa, die hier door het landschap meandert en ons pad meandert mee. Later volgen we het Ruiten Aakanaal. Bij Ter Wisch komen we de Ruiten Aa weer tegen. Dan is Ter Apel niet ver weg meer.

Ter Apel is het grootste dorp in de gemeente Westerwolde. Het ontstond in de dertiende eeuw rond het klooster, dat er nog steeds staat. Inmiddels aan de rand van het dorp, in het Noordoosten.

Aan de andere kant van het dorp, in het Zuidwesten, staat het asielzoekerscentrum waar Ter Apel inmiddels vooral bekend door is. Het werd daar in 1995 gevestigd. Vrijwel iedereen die asiel in Nederland wil aanvragen moet zich hier melden. Het is er regelmatig te vol, zelfs zo vol dat een paar jaar geleden mensen buiten moesten slapen. Ik benijd de burgemeester van Westerwolde niet. Het Noaberpad blijft aan de Oostkant van Ter Apel, dus wij komen niet langs het AZC. 

Vanavond logeren we bij een leuk adres van Vrienden op de fiets: een tuinhuis voor onszelf, compleet met badkamer, koffieapparaat en ijskast voor het ontbijt. Gelegen in een schitterende tuin achter het huis, waar de eigenaren veel aan doen. Eerst eten we heerlijk op het terras van Hotel Boschhuis, vlakbij het klooster.

De volgende ochtend verlaten wij na het ontbijt Ter Apel. Daarmee verlaten we ook het gebied (en de gemeente) Westerwolde en we betreden Zuidoost-Drenthe. 

Oorspronkelijk wilden we ook deze tweede dag een heel einde verder komen, maar we hebben gisteren een mooi natuurgebied rond Ter Apel overgeslagen uit tijdgebrek. We besluiten dat stukje van het pad vandaag alsnog te lopen, en dan maar minder ver te komen. 

Een goed besluit, want we lopen door een heerlijk bos. Een extra attractie is dat je hier een water dat uitkomt op het Ruiten Aa-kanaal oversteekt met een kabelbaan. Aan een kabel hangt een ouderwetse groen geverfde metalen cabine met een rad binnenin. Je haalt de cabine naar de oever toe, stapt in en als je op het bankje zit draai je met twee handen aan dat rad en daardoor verplaats je de cabine naar de overkant van het water. Vinden we leuk.

Daarna is het nog maar een klein stukje naar bushalte Sluis 8 aan de Barnflair, iets ten Zuiden van Ter Apel. Hier eindigt onze tocht deze keer.