Eindpunt (Pieterpad I: Laren - Vorden)

We hebben nog dertien kilometer te gaan om het Pieterpad af te ronden. Dat doen wij op deze prachtige nazomerdag. Voor zo’n klein eindje hoeven we niet vroeg op te staan. M. en ik arriveren dan ook pas tegen twaalven in Laren (Gelderland).  Tegenover de kerk drinken we koffie op een zonnig terras. Geen haast. Dan pakken we het pad weer op, in zuidelijke richting.

Al snel verlaten we het dorp en lopen door zonovergoten velden. We steken de spoorlijn over, vervolgens het Twente-kanaal en dan het riviertje de Berkel. Het Pieterpad voert ons na de brug rechtdoor. Wij laten het pad dat direct na de brug langs de rivier loopt, links liggen. Dat gaat naar de Staringkoepel, naast Hoeve Draafsel, een melkveehouderij waar een Boerenbed-camping is gevestigd. Een jaar of twaalf geleden logeerde ik er eens. Het is een prachtige omgeving.

We maakten toen een kanotocht over de Berkel. Bij een stuw hier vlakbij moeten de kano’s uit het water worden getild om er na de stuw weer in te gaan. In het najaar van 2007 gebeurde er een vreselijk ongeluk. Een groep Kruidvat-personeelsleden op een bedrijfsuitje zakte de rivier op een vlot af. Bij de stuw ging het mis en het vlot stortte naar beneden. Twee mensen kwamen om het leven. Het evenementenbureau dat de tocht had georganiseerd kreeg straf.

We vervolgen onze tocht door de bossen van landgoed Velhorst. Mijn paddenstoelenhart springt op, want er staat allerlei prachtigs. Parelbovist, inktzwam, eekhoorntjesbrood, vliegenzwam en verschillende soorten waarvan ik de naam niet weet. Er staan zoveel aardappelbovisten dat het lijkt of iemand emmers aardappeltjes heeft rondgestrooid. Eerder vandaag zagen we in een weiland reusachtige champignons met hoeden van bijna een halve meter doorsnee.

Na de negentiende-eeuwse buitenplaats het Enzerinck passeren we een fraai kasteeltje: Den Bramel. Hier schijnt sinds de veertiende eeuw al een gebouw te hebben gestaan. Wat er nu staat, stamt uit de achttiende eeuw, met een gevel uit de negentiende eeuw. Het wordt particulier bewoond.

Dan lopen we Vorden binnen. Door het dorp bereiken we Kasteel Vorden, het eindpunt. Vier jaar geleden begonnen we op deze plek. Eerst liepen we naar de Pietersberg in het Zuiden, waarna we van Pieterburen in het noorden naar Vorden zijn gelopen. In totaal 236 en 262 kilometer, dus op twee na vijfhonderd kilometer. Een prestatie om trots op te zijn, en dat zijn we dan ook. We drinken er een glas wijn op in de zon bij het kasteel.

Zandgrond (Den Haag)

Het heeft de afgelopen dagen zo hard geregend dat we op het laatste moment besluiten onze wandeling in Drenthe af te blazen. Niet eens zozeer omdat het ook dit weekend niet droog blijft, maar vooral omdat de (onverharde) paden nauwelijks begaanbaar zullen zijn. En om nu in de modder wegzakkend en glibberend die 25 kilometer af te leggen, is niet aanlokkelijk.

Wel willen we wandelen, en dat doen we dan maar in eigen buurt. Hier op de zandgrond zakt het water makkelijker weg. We hebben bovendien geluk met het weer: droog en zonnig.

We lopen door Clingendael, waar het al herfstig begint te worden. Toch bloeit er nog van alles, onder andere korenbloemen. Een beetje bleek, dat wel. Verder veel springbalsemien.

De bladeren verkleuren en er staan paddenstoelen. Grote zwammen aan boomstammen, kleine parelbovisten op de grond. Een eekhoorn rent vlak bij ons een boom in. Even later zien we een dode eekhoorn onderaan een boom liggen. Zou die eruit gevallen zijn? Misschien na een hartaanval. Dat zal in de dierenwereld toch ook wel gebeuren.

We steken de Benoordenhoutseweg over en stappen het Haagse bos in. Langs Huis ten Bosch lopen we richting het centrum. Wat is dat toch bijzonder: zoveel groen, eigenlijk middenin de stad. 

Bij het station verlaten we het bos en lopen naar het Lange Voorhout, waar de middag besluiten met een bezoek aan de Antiek- en boekenmarkt en De Posthoorn.