Pagina's

zondag 12 april 2015

Eindpunt (Pieterpad: Strabeek - St Pietersberg)

De volgende ochtend verlaten wij Strabeek en dalen af naar het Geuldal. Het is prachtig weer. We volgen de meanderende Geul. Aan de overkant zien we het rode kasteel St Gerlach liggen. Voor Berg buiten wij linksaf naar het zuiden. 

De omgeving is heuvelachtig, bergachtig zou ik bijna zeggen. Ik kende Limburg nauwelijks. De hoogteverschillen, de stenige bodem, de huizen van natuursteen en de vele kapelletjes op kruisingen doen mij denken aan midden- en Oost-Europa. Dit heeft niets met Holland te maken. Het voelt alsof we op vakantie zijn en eigenlijk is zo’n weekend wandelen in een prachtige omgeving ook een kleine vakantie. Aan de markeringen te zien lopen hier vele wandelroutes. 

Bij Bemelen zien we in de rotsen uitgehakte grotten. Daar werd de mergel vandaan gehaald. De steen is geelachtig van kleur. Langs een pad dat zo te zien vaak modderig is lopen we langs de voet van de Bemelerberg naar het mooie plaatsje Bemelen. Hier wonen de ouders van E., die ons met zuidelijke gastvrijheid onthalen. Moeder heeft venkelsoep met geitenkaas gemaakt en vader heeft verse rijstevlaai gehaald bij een bakker in een naburig dorp. Wij verpozen een uurtje en hervatten onze wandeling. 

Op de weg het dorp uit kijken we even in de lieflijke kerk van Bemelen, zeer gewild om te trouwen. Een van de ooms van E. is hier pastoor geweest. Langs het voormalige gemeentehuis van mergelsteen lopen we het dorp uit. 

Dan komen we al snel de buitenwijken van Maastricht binnen. Eigenlijk zijn het voormalige dorpen, zoals Scharn, die nu aan de stad zijn vastgegroeid. Als wij het station zijn gepasseerd begint het mooie oude gedeelte van de stad. Over de St. Servaasbrug lopen wij het centrum binnen. Door de mooi gerestaureerde Stokstraat met haar winkels komen wij op het Onze Lieve Vrouweplein. We kunnen niet nalaten even een blik in de kerk te werpen. Langs de St. Pieterstraat vervolgen we onze weg. We lopen langs heel oude stukken stadsmuur. 

Als wij het politiebureau met de groene luifels passeren naderen wij de St. Pietersberg, eindpunt van onze tocht. We lopen omhoog, over het met gras bedekte plateau. Een soort recreatiegebied. Links zien we de ENCI-groeve, die over een paar jaar dicht gaat. Even kunnen we het eindpunt van het pad niet vinden. Dat ligt verder dan we dachten. Het is gemarkeerd met wat stenen en een wegwijzer. Trots poseren we daaronder. Op een steen staat een dankwoord van het Nivon aan Toos Goorhuis en Betje Jens, die het Pieterpad in 1983 bedachten. We komen meerdere Pieterpadlopers tegen, onder andere de drie mannen van wie er een zo snel liep gisteren. Ze komen later dan wij binnen.  
Wij lopen terug, pauzeren bij Chalet Bergrust waar we een oorkonde krijgen. Niet helemaal terecht staat daarop, voorzien van stempel en handtekening, dat wij het Pieterpad van Pieterburen naar de Sint Pietersberg, 485 kilometer, hebben afgelegd. De eerste helft, van Pieterburen naar Vorden, hebben wij nog te gaan. Na onze welverdiende pauze lopen wij terug naar het station in Maastricht. Trots zijn we. We hebben er 257 kilometer op zitten.