Vandaag lopen wij door de Loonse en Drunense duinen, sinds
2002 een Nationaal Park. Het is het grootste levende stuifzandgebied van het land,
volgens het boekje. We starten bij de bushalte in Drunen waar de vorige keer
zijn geëindigd. 
Het is een zonnige dag en we drinken na ruim een uur koffie bij De
Klinkert, een groot Brabants café waar het al redelijk druk is. We
vervolgen onze tocht over de hei en doorkruisen een zandverstuiving. Het
landschap doet mij denken aan Afrikaanse savannen, hoewel ik die nooit zelf heb
gezien. Door het bos dat de zandverstuiving begrenst zijn verschillende
ATB-fietspaden aangelegd waar ruim gebruik van wordt gemaakt. Wij wandelen
liever. 
Onderweg komen we een groepje koeien tegen. Ze lopen ons nieuwsgierig tegemoet. Maar als wij dichterbij komen deinzen ze terug. Ze blijven ons nog lang nakijken als wij verder lopen. 
Bij De Rustende Jager, alweer zo’n mooie Brabantse gelegenheid, stoppen we weer even. Dan
lopen we verder aan de zuidrand van de Loonse en Drunense Duinen. Alles groeit
en bloeit. De bermen en de weiden staan vol met fluitekruid, boterbloemen en
allerlei blauwe en roze bloemen waarvan ik de naam niet weet. Als we bij het grote hoekige meer De IJzeren man komen, waar een recreatiegebied is gevestigd, buigen we van het pad af naar ons hotel, De Kruishoeve. Het viel niet mee een hotel te vinden in de buurt, omdat dit weekend het laatste weekend van de grote Jeroen Bosch-tentoonstelling in Den Bosch is.
De uitbater van het hotel doet goede zaken. Net als vandaag is het al weken helemaal vol. Het museum is inmiddels 24 uur per dag open en het is er blijkbaar voortdurend stampvol. Sommige toeristen komen zonder tevoren te reserveren en missen dan de boot. Wij zijn er niet rouwig om dat wij deze beker aan ons voorbij laten gaan.