De zondagochtend begint met een heerlijk ontbijt in B&B Schipborg. Daarna is Anke, de eigenares, zo vriendelijk ons per auto
terug te brengen naar de Brink in Zuidlaren. Want wij hechten eraan iedere kilometer van het
pad te voet af te leggen. Zo passeren wij ruim een half uur na onze start Schipborg
weer. 
Wat is het gebied rondom de Drenthsche Aa, die hier Schipborgsch Diep heet, adembenemend mooi. De kronkelende rivier, de uitgestrekte graslanden en heidevelden, de bomen die het landschap omlijsten in herfstkleuren. In de weilanden grazen paarden en schapen. Op het terrein van landgoed Dennenoord, een psychiatrische instelling bestaande uit verschillende huizen en gebouwen in een park, komen wij lama’s tegen met jongen.
Vandaag is het droog en zonnig, de hele dag. Het pad voert
ons over de Gasterse Duinen, aan het eind waarvan wij de eerste hunebed zien
liggen. Het blijft vandaag ook de laatste die wij tegenkomen. Het landschap is
zo mooi hier dat ik zin heb eens het Drenthse streekpad te lopen. 
De Drenthse
Aa, die hier – hoe kan het anders – het Gastersch Diep heet, is nooit ver weg.
Af en toe steken we hem over. In een ouderwets café-restaurant in Gasteren eten
we wat. Onderweg zien we meerdere ooievaarsnesten en op een gegeven moment zien we langs het pad in het veld twee ooievaars lopen. Als wij naderen gaan ze er haastig vandoor. Helaas lukt het niet om ze duidelijk op de foto te krijgen.
Het Ballooërveld is het grootse restant woeste heide. Dankzij de functie als militair oefenterrein is deze nooit bebost of bebouwd geweest. Een oerlandschap. We zien duidelijk een paar grafheuvels liggen. Op een ervan is later een executieplaats ontstaan, Galgenberg genaamd.
Tussen de heideplanten groeit mos in bijzondere kleuren: van heel fel groen tot bijna wit. Op de hei loopt een schaapskudde rond. Aan de rand zien we al van ver de kerktoren van Rolde liggen. Het pad is goed gemarkeerd, maar zelfs zonder markering zouden we dankzij die toren niet verdwalen.